آنچه می خواهیم؛ آنچه مجبوریم بخواهیم

خیلی وفته که پستی ننوشتم. شاید الان دیگه اصلا کسی به وبلاگم سر نزنه و نخوندش. اما مهم نیست؛ مهم اینه که خودم با این نوشتن حس خوبی دارم

دلیل این ننوشتن شاید عادت نداشتنم به زندگی جدیدم باشه. هنوز عادت نکردم که هفنه ای 6 روز برم سر کار و همزمان به کارهای دیگه هم برسم. اگه همین طوری بخوام پیش برم، فاتحه ی تمام آمال و آرزوهام رو باید بخونم. آخه نمی شه که؛ آدم اگر می خواد توی کارش پیشرفت کنه ، باید خیلی از تفریحات و لذتهای  دیگه زندگی رو بی خیال بشه و اگر بخواد این ها رو بی خیال بشه، بهتره بهش گفت ماشین

خلاصه اینکه امیدوارم به زودی زود از این وضع خلاص بشم

اما باز هم حرف دارم. نمی تونم این رو نگم

یه دوستی توی فیس بوک زده بود که «انگار به جای شعار مرگ بر روسیه باید بگیم نه شرقی نه غربی» حالا بحث در مورد این دو تا شعار بماند برای بعد؛ اما مساله ی جالبتر برای من، نگرانی مردم ایران از بهبود احتمالی روابط با آمریکاست. دوستان عزیز من؛ شما واقعا فکر می کنید با بهبود روابط با آمریکا وضع این دولت بهتر می شه؟ اتفاقا نه، اصلا! شاید در کوتاه مدت مردم بی خیال این مبارزه بشن و به دولت اطمینان کنند؛ اما این قضیه دوام نداره. حالا چرا؟ دلیلش واضحه

یه ذره مدیریتی و مهندسی صنایعی بحث کنیم! توی برنامه ریزی استراتژیک برای شرکتها، یکی از چیزهایی که برای سازمان تعریف می شه، ماموریت اون سازمانه. ماموریت به طور مختصر یعنی اون چیزی که سازمان برای انجام دادنش ایجاد شده. دوستان من، اوایل انقلاب رو کاری ندارم، اما فراموش نکنید الان ماموریت جمهوری اسلامی در دو تا چیز داره خلاصه می شه: حفظ حجاب و مقابله با استکبار جهانی به سرکردگی آمریکا. خوب حالا تصور کنید که یکی از این دو تا ماموریت از بین بره!  چه بلایی سر این سیستم می آد؟ من که نمی دونم، شما می دونید؟