چند روز پيش با يه جمعي نشسته بوديم و صحبت مي كرديم كه بحث رسيد به طلاق و زندگي خانوادگي تو ايران و ساير نقاط جهان. بگذريم از اينكه چي گفتيم و چي شنيديم، مهمترين نكته اي كه نظرم رو جلب كرد، اين بود كه همه متفق القول مي گفتند كه قديم ها طلاق كمتر بود و زندگي ها پايدارتر. خود من به شخصه اين حرف رو قبول دارم؛ اصلا مگه مي شه آمارهاي رسمي رو رد كرد؟ اما آيا اين دليل بر بهتر بودن بنيان خانواده ها در قديم مي شه؟ من به شدت مخالفم! با جديت مي گم نه
چيزي كه قديم تر ها اتفاق مي افتاد (در اكثر اوقات) يك تراژدي براي زن بود! زن بايد گوشه خونه به آشپزي و بچه داري مي پرداخت و اصلا متوجه نمي شد زندگي چيه و اجتماع يعني چي و به قول دوستان كاملا آفتاب مهتاب نديده باقي مي موند!!! با هر اخلاقي كه شوهرش داشت (كتك زدن، زن دوم داشتن و …) مي سوخت و مي ساخت و بعد از هر دعواي زن و شوهري با يه استكان چاي قند پهلو مي اومد پيش شوهرش و ازش عذرخواهي مي كرد؛ فارغ از اينكه مقصر كي بوده! چرا؟ چون بايد با لباس سفيد از خونه شوهر مي اومد بيرون!! من معتقدم اين ظالمانه است
خوب مشخصا در يك چنين زندگي هايي طلاق اصلا معني نمي ده. اصلا مگه مي شه بهش فكر كرد؟! تو همچين زندگي هايي بايد سوخت و ساخت تا زندگي تموم بشه و بميريم و ان شاء الله در جهان آخرت خوشبخت بشيم!! مشخصا در يك اجتماعي با اين ساختار، ميزان طلاق به شدت پايين مي آد و حتي به صفر ميل مي كنه
به شخصه كاملا معتقدم كه پايداري زندگي خانواده خيلي چيز مفيد و مهميه، اما نه به قيمت نابودي يك طرف و راحتي و قدرت بلامنازع طرف ديگه. مگه هدف فقط اينه كه دو نفر آدم تا آخر زندگي زير يه سقف زندگي كنند؟ هدف تكامل انسانه، هدف زندگي سالمه، هدف تامين روحي و جسمي آدم هاست؛ اون هم نه فقط يكي از آدم ها، بلكه هر دو طرف يك ازدواج
اميدوارم روزي برسه كه ما معضل طلاق نداشته باشيم و همه زندگي ها با رضايت طرفين خوب و راحت ادامه پيدا كنه. آمين
اندیشه های یک دانشجو 